ادامه طرحی برای زندگی….

متاسفانه روز مرگی دربعضی ازمابه حدی تداوم پیداکرده که حس شادابی رافراموش کرده ایم وسطح توقع مان اززندگی پایین آمده است.گاهی ازنظرفکری وجسمی خسته ایم،بدون اینکه فعالیت مفیدی انجام داده باشیم.به قدری کم تحرک شده ایم که حتی درجوانی،رخوت دوران پیری راتجربه میکنیم وبعضادچارپیری زودرس شده ایم.بدترازهمه این که به خودمان تلقین کرده ایم که زندگی فعلی همانی است که توان ولیاقتش راداریم وباجمله های <<زندگی همینه دیگه!>> یا <<دیگه چکارمیشه کرد؟!>> وضع بدموجودراتوجیه میکنیم.

گاهی آنقدردرکارهافرو میرویم که فراموش میکنیم که چرااین کارهاروانجام میدهیم.بعضی وقتها هم به بهانه ی رضایتمندی وقناعت،دست ازحرکت وپیشرفت میکشیم که خوداین کار،یکی ازعلائم بیماری وکسالت روحی است.

نکته ایی که نبایدازآن غافل شویم این است که ما ودنیای اطرافمان به طوردائم درحال تغییرتدریجی هستیم واگرشرایط راتغییرندهیم،شرایط به تدریج ماراتغییرخواهندداد.امااین تغییربه صورت پنهان وخاموش،ذره ذره انجام میشودومعمولاتوجه مارابه خودجلب نمیکند.

مثلااگرفرداصبحازخواب بیدارشویدوببینیدکه بیست کیلوچاق شده اید،حتمانگران میشویدوسراسیمه به اورژانس بیمارستان مراجعه میکنید. امااگرهمین اتفاق به تدریج رخ دهد،یک کیلو این ماه ویک کیلو ماه آینده و… آیابازهم همین عکس العمل رانشان میدهید؟!کسانیکه ورشکسته یااخراج میشوند یاطلاق میگیرند یادرزندگی شکست میخورند، نیزمعمولابه مروردچارمشکل میشوند…

باماهمراه باشید…